Konya, Konya! Şiiri - Muhammet Soysal

Konya, inanmayanların viran şehri
İnsanıdır bu, kalbi imanla döşeli!
Konya, Konya!
Anamın ekmeği, Bozkır kokulu
Babamın yüreği, çilelerle dolu!
Konya, Konya!
Koskoca mahşer büsbütün Türkiye
Konya eşrafı cennete girmiş bile!
Konya, Konya!
Perde çekilse, çalınsa son fasıl
Boğulmaz canlar, sarsılmaz çakıl!
Konya, Konya!
Gel! Ne olursan ol gel, şüphe etme canından
Beladan uzak bu muhit, Mevlana’nın kanından!
Konya, Konya!
Başlarda kır, bel bükük eller kapkara
Dillerin bülbülü konmaz başka dallara!
Konya, Konya!
Olsa da sokaklarda en derin melal
Girmez evden içeri en azgın celal!
Konya, Konya!
Şarkın ve garbın terazisi
Şarktan da garptan da önce, bitmez mazisi!
Konya, Konya!
Konya’m, upuzun sanki göğe inat
Her yer yapmacık, tek sen hakikat!
Konya, Konya!