Konuşunca bir şeyler ters gidiyor ve içinden çıkılmaz bir hale geliyor. Mesala yalan söyleme ihtiyacı duyuyor insan. Ben susmayı tercih ediyorum, kendimce en doğrusunu ve en güzelini yapıyorum. Muhatab olmak zorunda olduğum insanların suratına, sanki karşımda bir duvar varmış gibi bakıyorum. Canımı sıkıyor yaşadıklarım, düşüncelerim derine itiyor beni. Anılarım üstüme çöküyor, piç olmuş, kullanılmış duygularımla başbaşa kalıyorum her gece, uykumu sikiyorlar. Zindan oluyor bana her yer, bulutlardan tutunup dünyayı izliyorum, küfür yağdırıyorum durmadan.
Şamil AkayKayıt Tarihi : 17.1.2015 18:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!