Konuşulamamış Özlem Şiiri - Zafer Başkaya

Uykusuzluk
Sonumuz olucak bir gün bu suskunluk
Bir şiiri bitiremeden soluksuz, bir cümleyi noktalayamadan güçsüz ve bir yeryüzünü terkederken yine sakin , sessiz ve kimsesiz. Gideceğiz.
Geldiğinde belki ben açacağım sana kapıyı gel diyeceğim
Burayı tahsil ettiler bize, burda soluklanır yarım yamalak kalplerin taşıyıcıları.
Öyle işte.
Yazdırma bana be yorgunum.
Uykusuzum.
Gelirken baktım beş liram kalmış, bu gece kahvem de bitmiş.
Bana yazdırma işte…
Senle ben ihtiyarlamış bir düşün kavuşamadan özlemine düştüğü yorgun bir huzurevinde;
Vardiyalı tekerli sandalye itici hademesiyiz.
Bana kocaman bir ormanda çökmeyi anlatıyorsun, zifiri karanlık bir odanın tavanının altında ikimizde kendi yatağımızda ulan vallahi kendi yastığımızda kayboluyorken hala “ Kocaman bir ormanda kaybolmak “ diyorsun.
Karanlığın bile yolunu kaybettiği bu gece;
Yemin edebilirim ama ispatlayamam.
Bunları ellerini tutarak yazdım…