Konuştuklarımı Değil Sustuklarımı Anla

Yazılan hiçbir şey teselli olmaz yokluğuna ama
Yazarken seni düşünmek can olur varlığıma
Ve yazılan bitince bir intihar geçer gözlerimden sessizce
Yalnızlık bir beden daha büyük gelir ömrüme
Şimdi hangi uçurumun kenarında dursam içimdeki suslar geri çekiyor bedenimi
Her gece…
Konuşuklarım kadar sustuklarımıda anlaman için iç savaşlar başlıyor içimde
Şimdi kanlı bir ihtilal sonrası enkazı sen olan yıkık bir şehir gibi yüreğim
Sen… yazdıkça ölen bir şehrin harabesisin şimdi
Hangi şehre sığdırsam kendimi sen dolu düşünceler
Ve sen sonrası yıkık bir şehir kalır geride Ben yine susarım..
Sustukça alışırım sensizliğe,yalnızlığa sarılırım sen diye her gece
Yalnızlık beni en iyi tanıyan varlık sadece bu can kanayan gecelerde
Konuştuklarım kadarda sustuklarımı anlayan tek gerçeğim yalnızlık..
Yalnızlık ve ben…yokluk ve sen..gece ve gün..dün ve bugün..ve son…
Bir günü daha geride bırakarak bütün harflerimi susturdum bu gece dilimde.

Şimdi hiçbir harf ne adın olup ne de senli cümleler kurup kirletemez beyaz sayfalarımı.