Konuşmuyorsun Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Ayrıldığın gün, döndüm ki; evde oturuyorsun,
evde, benim evimde, tanıdık dört duvarımın arasında,
yine ayni koltuktasın
ve bakıyorsun.
Gözbebeklerin çivilenip kalmış gözbebeklerimde,
bir hazin akşam vakti, öylece duruyorsun,
ayrılığın hüznünden dilin alınmış olmalı ki;
konuşmuyorsun.

O gün bu gündür yeni söz söyletemedim sana,
idare edip gittim eski söylediklerinle,
her sözünü gülümseye gülümseye dinleyip durdum
daha yeni duyuyormuşum gibisinden
ve nice kereler duymuş olduğumu belli bile etmeden,
an oldu yinelettim tüm anılarımızı
kekeletmeden.

Hala daha ayni yerdesin, anam-babam, oturuyorsun,
dağ-taş konuşuyor, sen konuşmuyorsun,
gözlerinde yine o ayni mahzun bakışlar,
bakıyorsun, bakıyorsun, bakıyorsun,
ben doludizgin gidiyorum yaşlılığa doğru,
sen
kalıyorsun.

(ZAMANIN BİR DAR VAKTİ isimli Serbest Şiirler 'inden > 97-98/100)