Konuşmamak Şiiri - Poyraz Karadeniz

Dünya kaderine boyun eymiş..
Bununla birlikte herşeyi hiçe saymış..
İki insandık biz..
Onca şeyleri boşa yaşamış..

Belki böyle değildir..
Ben yanılıyorumdur..
Belki sen doğrusundur..
Ben yanlışımdır..
Belki hata bendedir..
Sana inanmışımdır..
Sen bir o kadar saf,
Bir o kadarda sinsi olmayı..
Tek bir karakterde toplamışsındır..

Susmak lazımmış..
Bırakalımda gözler konuşsun..
Susmak lazımmış..
Bırakalımda kalpler mırıldansın..
Dudaklar değil..
Kelimeler dökülsün bir bir..
Bırakta biz yaşamayalım..
Onlar yaşasın..
Biz yaşayamadık zaten..
Bırakalımda bari onlar yaşasın..

Konuşmam gerekiyor bir konuda..
Senin yalanların hakkında..
Ya da ne bileyim hala bana bakman hakkında..
Söylemlerinin bitmemesi hakkında..
Sözcüklerinin durmaması hakkında..
Ya işte sen söyle sevginin kalpte durmaması anlamında..
Duyguların karışması anlamadın yani..
Senin onu kullanman hakkında..
Tepkim olacak sana iki cümlem..
Belki yetmiyecek bu iki cümle ama..
Hala varsın bende..
Yala yaşıyorsun..
Belki yetmiyecek sana ama..
Hala seviliyorsun..
Utanmazsın biliyorum..
İşin bu sömürürsün yine bunları..
Kullanırsın her yerde..
Saklamazsın çöp kutusu bile olsa yeri..
Verirsin Belediye'ye temizler çöpü..

Çöplükten öte ne oldukki biz sende?
İzin verseydin poşeti olsaydık daha iyiydi..
Olmadı gülüm olmadı..
Bu sana yakışmadı..
Sinsilik yapmazsın dedim olmadı..
Seversin diye düşündüm o hiç olmadı..
İnsan ol desem belki oda olmayacak..
O yüzden susmak lazımmış demek..
Bence susmak ve beklemek..
En iyi şey olacaktır..
Bir medet ummak ya da konuşmak..
Boşa bir haykırış olarak yer alacaktır..

Dedim ya..
Susmak lazımmış..
Böyle bir durumda..
Konuşmamak..