Konuşma Özürlü Şair II Şiiri - Serdar Er ...

I
Ben; kimsenin bilmediği
Bir şair tanıyorum,
Konuşma özürlü bir şair!
O ağlayınca;
İstanbul ağlardı!
Gözyaşları kıvılcım misali,
Düştüğü yeri yakardı.
Soğuk kış gecelerinde;
Sahil yolunda ki barakada/
Sabahlardı.
Kahvaltısını martılarla/
Paylaşırdı.
Masmavi deniz kokardı:
Adalarda tanıdığı
Denizkızına sevdalıydı
Şiirlerini hep ona yazardı.
Bir gözyaşı kâsesiyle,
Denize bırakırdı:
Saatlerce dalardı,
Bakardı,bakardı, ağlardı!
O ağlayınca;
İstanbul ağlardı!
Ahmed Arif gibi bir adamdı...

II
Ben kimsenin bilmediği,
Bir şair tanıyorum.
Konuşma özürlü bir şair!
Çok sesli şiirleri vardı:
Kendisi asla okumazdı
Sadece yazardı.
Onun şiirleri;
Hiç bir kitapta yer almadı,
Yayın evleri onu yayımlamadı.
Her şeye rağmen; şiirlerini
Tüm insanlarla paylaştı.
Onurunu, davasını yazdı:
Gün geldi;
Bir çobanın kavalıydı,
Bir ozanın sazıydı.
Gün geldi;
Bir çocuğun ağlayışı,
Bir seyyâhın yaşayışıydı.
İşitendi, bilendi, bilgeydi
Sazının telleri/
Şiir diye inlerdi.
Âşık Veysel gibi bir adamdı...