Konuşasın Şiiri - Mestan Atcalıoğlu

KONUŞASIN

Sustuğu bazen insanın,
O kadar tatlı bağırıyor ki;
Konuşası gelmiyor.
Gelmedikçe de gitmiyor.
Avaz avaz,
Hemoroitli bir ağızda.
Kanıyor işte, basur muhteviyatı.

Bazen insan susuyor da,
Neden sustuğunu bilmez gibi.
Konuşası gelmiyor;
Ücra bir bilinçaltı değirmeninde,
Atını kamçılıyor.
Acımasızca ve hüsrancasına.
Acıyor sonra ve daha da.

İnsan susuyor da bazen,
Şırıl şırıl bir ırmakçasına.
Kendi yansısını göremiyor,
Akmalar da ve hatta yapraklarda.
Akası gelmiyor insanın,
Konuşası.
Gelmiyor işte,
Her neredeyse,
Ve her neden, nedense.
Gelmiyor işte.
Gelse;
Yazmazdım zaten.

24.10.2005