Konuşan Çakırdikenleri Şiiri - İshak Özlü

Bundan yıllar yıllar önce İç Anadolu'nun Konya vilayetine bağlı, Kadınhanı ilçesinin Köylütolu ve Meydan köylerinde geçer öykümüz. Elektriğin olmadığı,sadece ay varsa geceler aydınlık yoksa karanlığın hüküm sürdüğü yıllar.O yıllarda nüfus az ve insanlar kendi iş ve gücünde zamanını geçirirlerdi.
Tarladan,koyun ve sığırdan arta kalan zamanlarında ise ya köy odalarında toplanıp otururlar ya da evlerinde boş boş oturup vakit öldürürlerdi.
Köylütolu köyünde Zeynep isminde bir kız,kendi köyünün olduğu kadar civar köy gençlerinin de ilgi odağı durumundadır.Dünyalar güzeli Zeynep ile evlenebilmek için tüm civar gençler sıraya girmiş dünürcü üzerine dünürcü göndermektedirler. Şans içlerinden Köylütolu köyünden Rıfat’a güler.
Rıfat köyün yakışıklı ve dürüst bir gencidir.Zeynep’in de gönlü Rıfat’a akmıştır.Geleneklere uygun olarak dünürcülük işlemleri yapılır ve iki genç muradına erer.
Gel gelelim bu mutluluk üzün sürmez.Her aşkın bir kötü adamı illaki vardır.
Zaman içerisinde Rıfat aniden kayıp olur,sanki yer yarılmış yerin yedi kat dibine girmiştir. Günler geçer,aylar geçer Rıfat’tan en küçük bir iz bile yoktur. Rıfat’ın öldüğüne karar veren kız tarafı Zeynep’i geri alır.
Bunu fırsat bilen Meydan köyünden Karahasan hemen dünürcülük işlemlerini başlatır ve Zeynep ile evlenirler.
Evliliklerinin üzerinden on yıl kadar geçmiştir.
Köyleri düz ovada olan Karahasan ve eşi Zeynep evin kerpiçten yapılmış avlu duvarları dışında yere çömelmiş bir şekil de sağdan soldan sohbet ederken aniden bir kaba yel çıkar.Kabayel Bozkırın ot bitmez,ağaç bitmez hatta eşek inciri bile bitmeyen en kıraç topraklarda yetişen Çakırdikenlerini önüne katıp sürükleyerek köye doğru getirmektedir.
Çakırdikenlerinin top gibi önünden yuvarlanıp geçtiğini gören Karahasan kendi kendine güler.
Bunu gören Zeynep sorar.
-Neden güldün?
-Yok bir şey?
-Var var,sen durup duruken gülmezsin.
-Ya valla yok işte öylesine güldüm.
-Eğer ki söylemezsen ölümü gör bak.
-Çok eski bir hikaye aklıma geldi de ona güldüm.
-Eee iyi ya işte anlatta ben de güleyim.
-Hani senin ilk eşin Rıfat vardı ya.
-Hee vardı n’olmuş ki Rıfat’a.?
-Ben seni çok seviyordum sen o zaman daha Rıfat’la evlenmemiştin. Kader işte benimle değil Rıfat’la evlendin.
-İyi de bunun gülecek nesi varki.
-Dur da dinle bak.
-E hadi dinleyelim bakalım.
-Siz evlendikten sonra ben Rıfat’ı takibe başladım. Yine böyle bir mevsimdi,onu tarlada buldum.
-Rıfat seni öldüreceğim,Kelime-i şehadet getir dedim.
-Neden bana bu kötülüğü yapıyorsun? ben sana ne yaptım?dedi.
-Sen benim sevdiğim kızı elimden aldın.Şimdi seni öldürüp karın Zeynep’le ben evleneceğim dedim.
-Beni öldürme Hasan.Nasıl olsa bir gün öğrenilecek ve sen hapse gideceksin. Ömrün mapus damlarında geçecek dedi.
-Kim nerden bilecek ki benim öldürdüğümü?dedim gülerek.
-Şu gördüğün çakırdikenler var ya dedi ve elini uzattı bu şekil kopup giden çakır dikenlerini gösterdi.
-Eee var nolmuş ki dikenlere?diye sordum.
-İşte gördüğün bu dikenler beni öldürdüğüne şahit olacaklar ve bir gün seni ihbar edecekler dedi.
-Hadi be oradan diken konuşur mu? Dedim sonra da elimdeki kama ile oracıkta canını aldım ve tarlada derin bir çukur eşerek onu oraya gömdüm.
-Çakırdikenlerini uzaklardan gelip önümüzden yuvarlanıp gider görünce o gün geldi aklıma da ona güldüm.
Duydukları karşısında şok geçiren Zeynep,
-Rıfatı sen mi öldürdün? diyebildi.
-Evet ben öldürdüm. Uzun yıllar geçti. Seninle evlendim ve muradıma erdim.Neyse hadi içeri geçelim.
Kalkar ve içeri girerler.Zeynep’in beti benzi atmış pembe yanakları sapsarı olmuştu. Sevdiği adamı öldüren insanın karısı olmaktan dolayı öfke ve tiksinti duymuştu.İntikam ateşi kor alev gibi düştü Zeynep’in yüreğine.
Karahasan’ın Pazar alışverişi için ilçeye gitti günü Zeynep’te Jandarma’ya giderek duyduklarını bir bir anlatır.İhbarı alan jandarma Karahasanı tutuklar ve tarlada yapılan kazılarda Rıfat’ın kemikleri bulunur.
Karahasan suçlu görülüp hapse atılmış Zeynep ise acı kaderi ile başbaşa yaşamını sürdürmüştür.