Konuşan Ben Şiiri - Evren Özcan

Konuşan ben var,
Bir de konuşulan ben.

Konuşan ben var,
Bir de yalancı ben.

Demek hayat acıymış,
Tattığı gibi konuşmuyor kimse.
Ben de onlardanmışım meğerse.

Söylesenize ben iyi bir insan mıyım?
Fakat yalancıyım.

Veyahut
Yalanlıyım.

İnanamıyorum.

Duyularım benim değil,
Duyduklarım hiç değil.

Hah! “Yalan dünya” demek bile yalan.

Konuşan ben var,
Bir de kokuşan ben.

Beyni çürümüş yaşarken,
Bedeni çürüse ne olur.

İnanamıyorum.