Konuş Bana Şiiri - Ahmet Emin Atasoy

ben beatrice’yi de juliet’i de leyla’yı da bilirim
çektim dante’nin romeo’nun mecnun’un acılarını
aşk yarası kutsaldır önünde huşuyla dize gelirim
inanırım deldiğine ferhat’ın kalbiyle demir dağını
bunlar hepsi yalan diye beni kim kandırabilir kim
sen de n’olur kapat hele bayat gerçeklerin falını
yalanları yalanlayan
yalanlardan konuş bana

tek sen değildin savrulan göndersiz bayrak örneği
tek sen değildin boğulan girdabında çaresizliğin
hiç mi okumadın evde kalmış kızların gözlerini
hep beklentiyle ışıyor onlar öyle içten öyle derin
sen de gam limanlarına götürüp kahretme beni
ağlarken de sanki gül yastayken de sanki sevin
olmayıp da olmuş gibi
olanlardan konuş bana

şarkıların çoğu nakaratları için dinlenirler aslında
ben hep yanık şarkılarla ısındım en ayaz gecelerde
anladım yürek ister gül sevmek dikenlenme faslında
hani sen gülünü vermiştin bana gül yüzlü bir seherde
hala korumaktayım onu başucu kitabımın arasında
sanki hep öyle taze hep öyle canlı hep öyle zinde
solmamanın direnciyle
solanlardan konuş bana

peşinden koşarken şaşırdım paralelleri merdiyenleri
bastığın her taşı öptüm kokunu aldım çiyli çimlerden
varlığını sezdirdi bana yokluğunun esrarengiz izleri
sensizliğinden süzüp yoğurdum yarattım seni yeniden
sen bulunulmazlık bilmecesinde buluşun müthiş eseri
yorgunluk damlasa da kapkaranlık kirpiklerinden
en bulunmaz sanılanı
bulanlardan konuş bana

boyalı dudaklı bu çağ kızsa da köpürse de lanetlese de
züppe zevklerine uymadım onun duymadım tehditlerini
tek seni sevdim ve taptım eksik yanımı keşfettim sende
gel yıllar öncesinden uzat nazik ellerini bütünle beni
içtenlikle aç içini el diliyle anlat sözcüklerle demesen de
acele et gemim başlatmadan önce dönülmez son seferini
gitti diye bilinip de
kalanlardan konuş bana