Konuğum Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Konuğum bana geldi, menzilden karşıladım,
Kendimi sunar oldum O 'na kurban yerine.

Açtım ardına kadar evimin kapısını,
Başım hazırlanmıştır O 'na divan yerine.

Felah ve salah bulup arındım dertlerimden,
Koydu da gururlandım beni insan yerine.

Secde edip yer öptüm önünde konuğumun,
Gözlerimden yaş döktüm binbir lisan yerine.

Coştum, koştum, fırlandım vermek için bin hizmet,
Nazarıyla kapandı yaram derman yerine.

Bir at sürdü altıma; cehdimi ölçmek için,
Şahlandırdım atımı merdi merdan yerine.

Şahin oldum batıya, kartal oldum doğuya,
Güneye ve kuzeye sürdüm meydan yerine.

Sıvazladı sırtımı o ulu keremiyle,
Şad oldum, mesrur oldum binbir şadan yerine.

Sığdırdı yüreğime dünyadaki dağları,
Tüm yalçın kayaları sağlam vicdan yerine.

Hürmetle uğurladım, O gitti, ben ağladım,
Sonra ardına düştüm yorgun kervan yerine.

Barlıoğlu der O 'ndan evrende yok başka şey,
Vukubulan O 'ndandır emir, ferman yerine.

(MÜHÜRLÜ KİLİT ismi altında toplanmış felsefi şiirlerden > 373-374/412)