Konuğum Esinim’di…! Şiiri - Müjdat Eraslan

Esinim, konuğumdu dün,
Hoş geldi,
Sitem getirdi!
Gönlüm, yüküydü dünden…
“Usun ile didişmede,
Felsefenle uzlaşmada,
Kaleminde buluşmada,
Zor adamı, yaşıyorum!
İkinci Ben’im, ezelden
Kimliğini taşıyorum, öteden! ”
Ağır geldi!

İçime döndü birden,
Söylendi derinden;
Onu benim yarattığımı,
Söyledi!
“Ya, niye şaşırdın”,
Dedi…
Neyle beslediysen
Beni,
İşte benim O”, dedi!
İrkildim!

“Dur! ”, dedim
Demoralizeyim şimdi,
“Birlikte ürettik önceki,
Son şiiri!
Onu yorumla da git! ”

“Kurtulamıyorum ki senden,
Ana rahmine geri dönememek gibi!
Neyse, yorum çıksın benden,
Nasılsa, düzeltir yazarsın sen;
-Rengiyle, kokusuyla, sesiyle
Şiirdi…
Yalındı, doğaldı, içtendi
Şairaneydi…
Elinle- emeğinle- sevginle
Senindi,
Gönül daranla, yükünle
Şiirindi! -“
Ve ekledi;
“Anlaşıldı, tamam!
Artık, senden çıktı ya,
O, Ben’imdir!
Uyandırmanın bedeli,
Okutmanın emeğiyim
Ben…
Yeniden üretmenin
Nedeni!
Görüşelim…”

Konuğuma konuğum!

Müjdat Eraslan.