Konsülmatris Şiiri - Erdal Çoban

İki çeşmelikte bir barda
Bir kadın sevdim gönlü hovarda
Gece kadının kanı
Masalardaki adamlar her daim sövdüğü kocası
Varyant ta bir kadın, ölüme adım adım
İzmir gözünde bazen tam, bazen yarım kalmış bir kahır
Bir adım önde yerde çocuklu turta
Bir ev ötede çocuktu müze

Gençken sevdim onu,o haylice yaşlı
Doğdu doğalı benimleydi, yaşımla yaşıttı
Ama dertleri toka yapıp saçına takardı
Sustu kadın
Bir iki adım gerisinde görünce beni
Kokumdan tanıdı, esrar arsızı ciğerleriyle

Kelimeler neden havada asılı kalmaz dedi birden
Yere düşmeseler olmaz mı
Tüy takıp kanat yapsak uçmazlar mı
Neden havada kalmaz verilen sözler
Soruyla irkildim, kendimde değildim (geldim)

Kalır(dur)
Demeye kalmadan atladı bir saatlik sevgili
Tüylü kelimeler gibi değil
Kuşlar gibi kondu beyaz atının üstüne
Gecekondunun tamda tepesine
Ala bulandı kiremitler

Kırmızı bir şafakta kırmızı bir kadın öldü
Ölüsünü kendi eliyle İzmir’in kalbine gömdü
Şehir bir kadın sevdi
O kadın bir tek İzmir’i sevdi
Tüylü kelimeler düşerken kadife kaleden ahlar yükseldi
Topladığı kartonların üzerinde adam
Kendini rakı zanneden bir kolonyanın bir yudumuyla kendine geldi
Şehir bir kadın sevdi
O kadın sadece bir adamı İzmir gibi ölümü kucaklarcasına sevdi
27.06.2005