Konstantinopolis Düşerken Şiiri - Melih Kul

İstanbul’da nisan yağmurları
Toprak çekiyor tenimi
Uzak
Senden uzak
Yalnızlığımla baş başayım.
Dudaklarımda yüzyıllar öncesinden kalan
bir ezgi
Geçmişe yolculuk var nakaratlarında
Ta Orta Çağ’a değin uzanan
Tenimi yeni tenlerle devşirmediğim
Zamanlardan kalan
Bizans’tan
kalan

Şehrin surlarına durmaksızın yağmur yağıyor.
Aklımda
Bir daha göremeyeceğim
Peçeli bir güzellik
Doğu’dan gelen
Şehir kuşatma altında
Bak kalkanımda senin adın
Varlığın yağmur gibi değince tenime
Ruhumu seninle arındırıyorum
Sen savaşır gibi sevdiğim
Uğruna cihanda savaşlar çıkan
Çağlar açıp çağlar kapatan
Peçeli güzel

Sen ki doğunun son güzeli
Bak,göğsümde kılıç darbeleri
Savaşacak gücüm yok!
Göğsümde kılıç darbeleri
Yıldırım gibi düşüyorum toprağa
Tenimi ellerinden çekiyor toprak
Sevişecek vakit yok!

Bu karanlık gece
İçinden çıkılamayan hücre
Sen ki bir daha göremeyeceğim gökyüzü
Sen ki bir daha dokunamayacağım yeryüzü
Sen ki doğunun en güzel kızı
Konstantinopolis,
son kez gülümse bana!
Son kez gülümse bana
Bil ki bütün vahşiliğimi
Gömdüm toprağa!

Sen ki doğunun son güzeli...
Sen ki göğsümdeki kılıç darbeleri..