Konik Hüzzam Şiiri - Abdussamet Kaya

KONİK HÜZZAM

Ruhum ilerlerken bedenim geride kaldı
Acıdan mı, gamdan mı, elemden mi?
Çoğunlukla kederdeyim şu dârıdünyada
Satın alınmış bir bahtsızlık benimkisi
Meccânen yani bila bedel, ortada...
Ucube düşlerden aymış, eriyen bir mevcut
Acâibul garâib bir tatlılık kendisi..

Çoğunlukla ayrıksı ve yadırgı modunda
Hergünkülüklere karşı zamansız dirençliyim
Herzamankiliklere karşı mekansız iğreti..
Farklı tekevvünlere meyil var toprağımda
Hep hayatın teğetine değmekte varlığım
Hep yaşamın çeperinde, hep dertli..

Diyeceklerimi diyecek biri yok galiba
Kendime konuşkanlık ne kadar yazar?!
Nereye kadar götürür beni, benim?!
Aheste aheste nereye gider içimdekilerim?!
Kahrolası kemirgen düşüncelerim!
Yuva yapmış, omurilik soğanimdalar
Baş dönmesi, dengesizliğim ondan, bilirim

Mükellefiyetlerim insan olmaklığıma münhasır
Mesuliyet bilincim ağartıyor saçımı, iyi mi?
Kişi edimleriyle kendini gerçek eder
İnsan olmak ne kadar zormuş be birader!
Yaramazlık yaptırmayan bir hüzne bağlıyim
Rıza makamından bir sos, bence iyi gider

Yokla delik heybeyi, kokla biraz iğdeyi
Bilirsin, zihni açarmış iğde kokusu
Bir ağacın dalında oturmak isterim
Şehirlerin gelmesin kirli nefesi
Hüznün tatlılığı damlayarak işledikçe içime
Konik bir darlıktan geçme hissi veriyor
Hüzzam bir şarkı gibi, damıtkan yüreğime