Königsallee Caddesi

Bulutlar,
geceden kalma uykusuz gülüyor
Ağaçlar
sevişiyor toprakla ulu orta çılgınca
Gökyüzü
hınzır hınzır isyan dolu öksürüyor

Ben

bense kaçıyorum bu gece hesapsızca kendimden
königsallee caddesinde deprem oluyor beynimde
ruhum ordan oraya koşuyor bilmiyorum neden
kayboluyor aklım bir bebeğin günahsız kalbinde

gözyaşlarım
avuç içlerimden akıyor
ellerim uyuştu
sessizlik kanıma karıştı
kalbim usulca bir sigara yaktı

kendimi unuttum
bir bilsen beni daha kimler unuttu
korkuttu yalnızlık yüreğimi
bırakmadı peşimi

hayallerimi düsseldorf ‘ta gömeceğim
umut kirpiklerimden yaş olup akacaklar
asacaklar beni belki de burada öleceğim
artık göndermezler beynimi yıkayacaklar

yağmurlar hep yağacak burada durmayacak
çektiğim çileleri bilsen de ağlamayacaksın
kimse bilmeyecek aklım hep Vatanım’da kalacak
sende hiçbir zaman yandığımı anlamayacaksın…

Alper Tunga Karakoç