Konferans Salonunda Veba Şiiri - Mizgin ...

çağ dışı bir pus
gözlerinde birikirken ulus

ışığa doğru
doğur kendini
öfkeni kus

terkedilmiş köy
avuçlarda köz
pencereler kör

üç oda bir salon
sen hariç
her şeyin planlandığı bir
föy

sırf karanlıktan korktuğundan
adını yaz bir yıldıza

ayaza doğru
bul kendini
yine bir duvar ör

bir yenilik
öncesi sessizlik
değil mi adı

savaşın sebebi ve sonucu
yenilmişlik

amacı ararken
gecikmiştik

tozlu trenler
penceresi silik
kaç şehir gezsen
o kadar eksik

sesi ormanlarca
yokuşlarca
uluslarca
kesik

buluta doğru git
kalbine eğilip
aç bir delik

pas içinde
bulunca
kendini

ama
kendi mi

ver
bana
elimi geri
yosun iklimi
tortu birikimi

kestim dilimdeki
acı tümceyi

her sabah aynada
yoldan geçen biri gibi

yağmurlar ardında
ya da
sudan yansıyan
kılçıkta
kendini gör

diyeceğim ama
zor
herkese ayna
kendine kör

kendi içine
patlayan bir dinamitin
devingen değildir
asla şiirleri

battıkça
denize kucak açan gemi

denizi su aldıkça
kendini suçlayan yelkenli

tüm yolcular karaya vurdu
kalmadı
hikayeni dinleyecek biri

kalsaydı yazar mıydın

her söz yeniden
boşluğa doğuyor şimdi

tüm noktaları
almışım da
cümle başına koymuşum gibi