Konduk Emel Göçtük Ecel Şiiri - Yusuf Ak ...

Emellerim uzun, ecelim görece daha kısa
Sillesini yememişken hayatın
Anlık arzular aşeren, istekler silsilesiydim
Yarışırdım memnuniyetsiz akbabalarla
Gediklisiydim dinazorlar kahvesinin
Dudak payımı da geçip höpürdetirdim çayımı
Yaması balon yapmıştı tekerleğimin
Tatlı bir iniş yapacağım liman arıyordum
Kimse bilmezdi içimin yangınını
Güneş değildim ki yanmak alalede olsun
İstemediğim bir adama dönüşme korkusuydu içimdeki
Günahlarım ve ben yansıyorduk aynadan
Eskiden olsa kalaycı maharetiyle parlatırdım yüzümü
Tıkıştırılmış bir karın, tıkış tıkış bir ev
Saatin tik takında ıskartaya ayrılıyordu emellerim
Öpülesi bir el bırakmamıştım kapımın önüne
Hayra vesile etseydim tutsak ellerimi
Mirasım yedi miras yediye kalmazdı
Zamanında paylaştırsaydım keşke
Tan yerini, horozlara
Kuşluk vaktini, kedilere
Öğlen güneşini, üşüyen çiçeklere
İkindiyi, kozasını yırtan kelebeklere
Akşamı, deniz ve mehtaba
Yatsıyı, hikaye arayan meddahlara
Geceyi, yuvasız kuşlara
Çarpsaydım kapıyı metanın suratına
Çıkardı ruhum çıkar çıkmazından
Bölebilseydim ekmeğimi
Toplamımın değeri olurdu gönüllerde
Tıp ilerlemişti ve körelmemiş his nakli yaptırmalıydım
Zıpkın gibi bir hisör bulmalıydım
Emelleri köşe başında
Dişe diş geçirip, ecele adres tarif eden cinsten
Artık istemediğim sorunlardan başlayabilirdim çözmeye
Çıbanım ve başı, kuruyabilirsiniz okaliptus gölgesinde
Bir adım kaldıysa ecele
Bir adım kalsa yeter mezar taşımda
Konduk emel, göçtük ecel