Ben senin yokluğunu en çok akşamlarda hissetim.
Konak vapurunda nemli rüzgar vurdukça alnıma.
Derin iç çekişlerim de hep sen vardın.
Ama ne titreyen içimde ne de yanı başımda yoktun!
Alaca karanlık çökerken İzmir’in tepelerine,
Kızıla boyanır karşıyaka, varyant, konak,
Günesin son demlerinde.
Ne hüzünler kurtarır seni
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Devamını Oku
ne çeyiz sandığının ceviz gölgesi
ve ne de acının ses duvarındaki
yorgun ve bıkkın bekleyişler
Acılar karartmışsa bile günlerin duvağını
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta