Konağın Sessiz Çığlığı Şiiri - Dursun Öz ...

konağın sessiz çığlığı

şiire açılan bu konağın dış kapı tokmağı, o zor uğraştı
tık tık, tak tak, dişil ya da eril kişi niyetine, tunç ele bastı
cennete açılan o kapı, yeni aşkı sınayan sırdaş, altın taştı
kutsal ışığı ve kendini arayan o yitik yolcu, etrafa şiir saçtı

yar üstünde, yarin gizlendiği, cumbalı-düğmeli konağa kaçtı
ve açmaması gerekli, o iki asma kilitli, sihirli çatal kapıyı açtı
hayat denilen o sırat köprüsünü, selamlık sanıp hareme ulaştı
kutsal tavus kuşu önünde, bağdaş kurup oturdu ve alev saçtı

ve kendi külünden doğan, kafkas kanatlı anka kuşu göğe uçtu
şahmeran nakışlı kam ana’nın alevle dansına, zikirine ışık saçtı
şiir evinde düşe düşen, düş vurgunu-düşkün derviş sunağı açtı
ahi sofrasında, o şiirlik azığı; bereketliydi, sebildi, bir lokma aştı

konağa gelen, uyur gezer tüm konuklar, düşe kalka düşte dolaştı
düş vurgunları bu işe çok şaştı ve derviş, son kez kendiyle barıştı
dağlar dağlara selam durdu, o dağın yüreği-yürek yüreğe kavuştu
tan çiçeği taç yaprağı otağım, kapımı çalan konuk-göçmen kuştu
şafak sökmeden daha-kaç kez gün doğdu-battı, mevsimler uçtu

içinden kutsal su akan bir kent, istanbul utandı; her kanlı pazar
taksim’de emek bayramı, kızıl kıyamet-kızılcık şerbeti niyetine
kazancı yokuşunda; kendi kanını, kana kana içenleri, gördüm
türküler kanadı-kaynarca’da sarı kanarya-kafeste tutsak-üvey
savaşta süngüye sığındım-dirildim, göz-gez-arpacık, bu ney?

sakın unutma! dayanırım; sensiz bu yaşam, artık tek düzey
cehennem azabı düzene, ağız dolusu, küfretmeden evvel
gülümseyen şu yarım sevdalar, güneşi içiyor, hepsi birey
sen gelmedin-sensiz tutsak şiirin şinanayı; ıslık-sipsi-ney
ve ben, merhaba ya da elveda demeden daha, uçan şey
karşı dağda, kilidi olmayan; dingin, yeni konağa taşındım
bu sessiz çığlık-düş de olsa-artık ben özgürüm, leylim ley!

dursun özden