Kömür karasıydı yüzün
Yüreğin gibiydi gözlerin
Aydınlatıyordu karanlığı
Parıl parıl parlayan gözlerinde
Yoluna ışık olmuştun ölüme giderken
En titrek bakışlarınla çaresiz…
Issızlığın tamda orta yerinde
Ve çukurun tam dibinde
Vefalı dostlarından bir umut ışığı beklerken
Işığın ferini kaybetti ve sen şehit oldun…
Ey madenci!
Altın kömürdü, üstün kara toprak
Kara toprağa girmekten korkmadın
Ölüm mü? Kim korkar dercesine...
Somalı madencilerin anısına
16/05/2014
Kayıt Tarihi : 17.5.2014 23:27:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!