Afrika'nın Çocukları Şiiri - Olcay Kasım ...

Açlık;
Dünyanın masun çocuklarını öldürüyor
Gözlerindeki ışığı almış korkuya yenik
Soluk yüzlere acılar konmuş
Onların tombul göbekleri de yok
Anneleri gıdılarını da sevemiyor

Sorun dünya da değil
Çünkü bu bir kader de değil
Bu zalimlerin oyunu
Biraz daha kan biraz daha açlık
Kendine mahkum yaratmak el avuç açtırmak

Açlık;
Afrika'da çocukları yedi
Afganistan'da iç huzuru savaşla seyrettirdi
Hindistan'da fakirleri çoğalttı
Bu niyet oldukça, açlık insanı bitirecek
Çocuklar düşlerini yaşamadan bir deri bir kemik mezara girecek

Büyük devletler nasıl silahını satacak
Onların pazarı Afrika'nın toprakları
Onların pazarı silah fabrikaları

Hangi din, hangi düşünce bunu besler
Hangi savaş, açlık üzerine oyununu kurmuş
Bu nasıl çıyan bir denge
Hangi tarih çocuklara, kadınlara bu zulmü af eder
Hangi Anne, Baba bu zalimliği af eder

Açlık;
Üstelik bir çocuk bir mermiden daha ucuz
Vicdanlara, bir lokma ekmeğin derdi hiç düşmedi
Üstelik karnı toklar, cümle alemi tok bildi

Açlık;
İnsanlığından utandıran
En zalime bile el açtıran
En sert kemikleri bile yumuşatan, onurumuzu kemirip duran
Açlık ile gurur hiç bir zaman gezmez kol kola

Açlık;
Afrika'nın kaderi değil
Uyanın dünya insanları
Uyanın kirli savaşlar çocuklarımızın masumiyetini kirletiyor

Utanıyorum kendi payıma
Soframa gelen nimete şükrederken
Onun şükredecek bir şeyi olmaması içime batıyor

Tekrar yeniden beyaz dünyanın patronları aklıma düşüyor
Onların yürekleri balçıkla sıvanmış
Düşmüşler Afrika'nın altın madenlerine
Bu dünya kime sonsuz
Hangi çocuğun ahı yerde kalır

Annelerinin gözyaşları çocuk bedenlere düşer
Hangi anne bu utancı unutur
Bütün dünya insanları bu utançla yaşayacak
Nesilden nesille geçecek bir miras gibi
Yok oluşun bir habercisi gibi

Açlık;
Kılıçtan keskin, açlığın açtığı yaraları kim saracak
Tarih sizi affetmeyecek
Bakın görün tek erimeyen yerleri çocukların gözleri
Onlara bakın unutmayın
O gözler sizi hiç ama hiç affetmeyecek