Kömür Şiiri - Osman Onuktav

K/ÖMÜR

Yüzümüze güleni insan sanıp yol sorduk!
Dertli bülbül dururken saksağana gül sorduk!
Leyla’lara inanıp Mecnun’a da çöl sorduk
Yerden yere vurdular düşürdüler d/illere

Ateşlere attılar yanıp olmuşsuz kömür
Sessizce soluyoruz bak geçiyor bir ömür
Canana can gerekse birisini bul sömür
Sevdalar yaşamadan çekip gittik ellere

Aldanıp da takıldık bir kaç dostun peşine
Bizi yaşamayanın kalbimiz de işine
Gül benzimiz de soldu dert düşüne düşüne
Hep bahtı karamıyız kapılmışız sellere

Hayatın baharın da çakıldık zemheriye
İlkemize ters gördük dönsek dedik geriye
Bel iki büklüm düştük, bir kemik bir deriye
Ümitler paramparca dağılmışız yollara

Ta başından belliydi ayrı ayrı uçtayız
Karanlıkla yüzleşsek bu durum da suçtayız
Ya Allah diyebilsek atlatacak güçteyiz
Tam güneş doğacakken girdik farklı kolara

Osman Onuktav
Kafkasi

06/12/2016