Komşunun Ölümü Şiiri - Metin Yaltı

Dün,
Siteden çıkışta gördüm başkanı
Asıktı yüzü
Selamımı almadan daha
Ölmüş dedi, kırk bir numara…

Sarsılmıştım.
Şaşkın, şaşkın sordum
Kimdi bu kırk bir numara?
Hiç tanımamıştım
Üç yıldır otururmuş bizim sitede
Başkan anlatsa da bildiğince
Bir çağrışım yapmadı genede.
—İşin yoksa camiye gidelim birlikte dedi
Gittikte…
Oturduğumuz site dört yüz konutluktu
Anadolu’daki çok kasabadan büyüktü.
Oysa büyüdüğüm kasabanın
Çoğunu ben, diğerleriyse beni
Böylece herkes birbirini tanırdı.
Düşündüm de bizim katta
Karşı dairede kim otururdu?

Caminin geniş avlusunda
Ölenin yakınları olmalıydı
Şu köşede ağlaşan bir avuç insan.
Ve amacından soyutlanmış gibi duran
Birbirine yabancı bir sürü insan.
İçlerinden biri yaklaştı yanıma
—Başınız sağ olsun dedi
Sadece göz aşinalığından.

Namazdan çıkan
İnançlı bir kısım insan
Başında saf tutunca tabutun
Katıldık bizde.
İşini biliyor imam.
Düzgün ve sık tutun dedi safı
Önce tanımladı namazı.
Dualar edildikten sonra
—Merhumu nasıl bilirdiniz sorusuna
—İyi bilirdik dedi cemaat topluca.
Dudağımı ısırmışım
Acı gülüşümü bastırmak isteyince.
Üst üste üç kez
—Hakkınızı helal ediniz dedi imam
Helal olsun dedik üst üste.
Hakkımız varmışçasına…
Yükselince tabut
İtiş kakış arasında omuzlara
İnancım doğrultusunda
“Yolun ışıklı olsun “ dedim bir fatihayla.
Komşuluk derdi sevgili babam
“Doğana beşik, ölene tabut olmaktır”
Anımsayınca bu sözünü
Saklayıp nem yürümüş gözümü
Uzanıp dokundum sessizce tabutuna,
Selam yolladım babama usulca
Sonsuzluğa erişen komşumla…

08.02.06