Komşum Vardı birazım Onda kaldı

Ağız dolusu gülmeyi beştaş oyadığım günlerde bıraktım
derdi komşum
gözlerinde hüznün soluk ışıkları
yüzünde hep yaşam sancıları vardı.
Kızarmış ekmeğin üzerine kaşar
yanına demli çay, en sevdiğimiz akşam sefalarımızdandı.
Onu, ruhunda çaresizlik girdaplarıyla bırakalı çok oldu
eski sokağıma yolum her uğradığında
onunla sohbet ettiğim anlar kulağımda
kırık bir sazın tekrar edilen bir türküsü gibi kaldı.
Sanki, onu hiç bırakmamıştım dertleriyle bir başına da
sanki acılarını bilmediği yarınlarına götüren
meçhul yolcu yine bendim .
Hiç gitmemiştim ondan, hiç kopmamıştık yani
zamanın o kadere küskün diliminden.
Yolum eski sokağımdaki adresime her düştüğünde
komşumun kapısının önünden her geçtiğimde
bir şarkının nakaratayız biz;
tekrarlanır anılar yüreğimde
tekrarlanır sohbetlerimiz.
Hatırlanır kaldığı yerden duygu seli dostluğumuz
Şimdi nerede bilmiyorum
taşınmış komşum kırık balkon demirli o evinden
yüreğinide, acılarınıda, hüzün renkli anılarımızıda alıp gitmiş.
Yarım kalıyor insan her yakın dostum dediğinden ayrıldığında
Yarım kalıyor yaşam denilen bu hoş tiyatro
zamanın herhangi bir yerinde.
Yeni günlere başlıyoruz, yarım yamalak
birazımız onda kalıyor
birazımız bunda
birazımız şunda
topluyoruz anıların içiden her parçamızı da
hayata devam ediyoruz.