Komşum Gül Şiiri - Ahmet Şadi

Karşı karşıyaydı evlerimiz,
Babadan kalma eski ama şirin,
Bir evde yaşardı yalnız meleğim,

Hayatının otuz beşinci sahnesinde,
Sanki periler kadar güzeldi,
Lüle saçları kestane rengi,ateş kırmızısı yanağı,
Buğday teni ateş parçası gizemli gözleri,
Öylesine güzeldi,

Ne diyeyim derlerya görünce içim giderdi,
Anlamadığım bir heyelan sarardı içimi,
Kalbim çırpınır ellerim titrer,
Aklım alır başını mechul yerlere giderdi,

Yetmiyor kelimeler dilim çaresiz,
O kadar güzeldi sanki melekler ondan almıştı güzelliği,
Sabahları pencersini açar,
Elleri başının arasında saatlerce caddeye,
Kısık gözlerle bakar,
İçindeki yalnızlığı dökercesine sokağa,
Mırıldanırdı sessizce,

Saçları yanlardan dökülür yanaklarını örterdi,
Güzelliğine güzellik katardı perde perde,
Radyosunda aşkın hüzzamları çalardı,
Ne hayaller kurardı bilmem arada içini çeker,
Sonrada tatlı bir tebessüm düşerdi yüzüne,

Bir gün sokakta karşılaşmıştık,
Selam komşu biz daha tanışmadık,
Ben gül merhaba,,
Uzanan eli titreyerek tutmuştum sevinçle,
Heyecanımı hissedince,
Hafiften tebessüm edip, farkına varmıştı bir şeylerin,
İçimde volkanlar patlamış kaynarcasına,
Ateşlere düşmüş böcekler gibiydi,
Çırpınıyordu yüreğim,

İşte o gün başlamıştı ölümsüz aşkım sevgim,
Komşu gül gülüm olmuştu artık benim,
Göz göze gelsek bakardı derin derin,
Farkında değildi belki erittiği benliğin,
Sözler boğazıma düğümlenir, dilim hecelere dolanır,
Dudaklarım titrer, sessiz çığlıklarla dolardı içim,
Çok şey anlatıyordu ona, belki bu sessizliğim,

Dilimin kilitlerini, asi hırsızcasına kırıyordu yüreğim,
Gönül evinden çaldıklarını savuruyordu boşluğa,
Hepsi birden haykırıyordu gül, seninim ben sen,
Yüreğimde haykırıyordu sanki,
Gül aşığınım senin,
Ecelim gelsede fark etmez meleğim,
Kalan ömrü seni sevdiğime sayar geçerim,