Komşularımız Vardı Şiiri - Kerem Muratoğlu

İnsanlık çağında,
Soğuk olurdu hep odalarımız
Ama,yüreklerimiz hep sıcacıktı
Donlu Doğu gecelerinde,
Bir tandırın başına çömelir,
Birbirimize sokulurduk.
Ayaklarımız birbirine karışırdı
Kenetlenirdik adeta...
Kıskandırırdık yıldızları
Yüreklerimizdeki sıcaklıkları paylaşırdık
Annelerimizle,ablalarımızla,abilerimizle....
Ve ısınırdık

Hayata hep umutla bakardık
Umutsuz değildik yarınlardan
Endişelenmez,korkmazdık hiçbirşeyden
Çünkü; kapı gibi dayanaklarımız vardı
Can ciğer komşularımız,
Can dostlarımız....
Ve insanlarımız vardı
Her şeyimiz ortaktı onlarla
Mutluluklar,dertler hep paylaşılırdı
Hastalıklarımız,ölümlerimiz,açlıklarımız....
Hep ama hep ortaktı
Birlikte ağlar,birlikte gülerdik
Birimizin iniltisi,hepimizin ana derdiydi
Paylaşmaktı hayatın adı vesselam
Paylaştıkça mutlu olurduk
Bazen de; bir tas çorba,bir yavan ekmekti paylaşma

Bizim için hayatın tadıydı paylaşmak
''Komşusu aç iken,tok yatan bizden değildir''
Bu düstur hayatımızın ana felsefesiydi
Anlayacağın; yaşamın adı paylaşmaktı bizde
Ve, yarınlar için de; birbirimizin sigortasıydık...