Komşu Kızı Şiiri - Yunus Özkan

Sokağın köşe başından başlardı aşk
adım adım ilerler
ben gözlerimin ucuyla çaktırmadan takip ederdim...
Her adım atışı yüreğimin ortasına inen,
Topuklu ayakkabısının sesinden beter yankılanır
nefes almak için oksijen aramaya çıkardım...
Ama o dönüp bir kere bile bakmazdı

Sonra derin bir nefes alıp
efkarlı bir dumanın etrafından
parmaklarımın arsından gezinen cigaramın zehrini çekerdim...
Acıyan yaralarımı biraz dindirsede
yada öyle hissetsem de
senden kalma bir alışkanlık olmuştu....

evimizin tam karşısında otururdu
Sokak olabildiğine dar,evler yakındı...
Odasının ışığı yansın diye beklerdim
Beklemelerim gizli sanırdım
cigaramın ateşi ele verirmiş beni
o yüzden açılırmış perdenin köşesi...
Bilmezdim...
Cama yaklaştığında kalbim hızlanır
hayalin belini kırardım...

Sahici bir lisan tutturup,
en bilinmedik kelimelerle yolunu keseceğim günü hayal ederdim...
Okul çıkışlarında izler
İzlediğimi belli etmezdim

Çocukça bir aşktı belki de
Cesaretini toplayamayan bir heyecandı
El ele tutuşan sevgililere bakardım
İmrenir, bugün söyleyeceğim der, öyle kalırdım...

Kendimi kandırdığım günlerim oldu benim
Ama sevgimden vazgeçtiğim hiç bir günü yazmadı takvimim...

Günlerin kovalandığı aylarda yılların emzirdiği gecelere aşıktım
Aşk baş başa yaşanırcasına gelir odamdan içeri girerdi...

Işığı sönene kadar beklerdim, kendimi gizlerdim...

Bir gün bir kamyonun sesiyle uyandım
Yine o köşe başından girmişti daracık sokağa
Umutlarımı yıkarcasına....
ve kapakları açılırken tam karşımda ki evin eşyaları taşınıyordu
O güne kadar kafasını bir kere olsun kaldırıp bakmayan bir çift göz bana doğruldu
O Ağlamaklıydı, Ben şaşkındım...
eşyalar taşındı ve En son O gözlerimi dikip baktığım odanın perdeleri indi...
Gördüklerim ömrümü yıkıp geçti...

Duvarda bir resim vardı, bir adam elinde cigarası karanlıkta pencere kenarında
İnanamadım...
Ben mi ona aşıktım Yoksa O Mu bana...