Kommagene Şiiri - Şevki Özdemir

kommagene'de
kış bir atmacadır
geçirir pençesini kafesine
ilkyazla toprağı armağanlara boğar yağmur
kadınların elleri
gibi tutkuyla okşar harımı

kommagene'de
seferden boynu bükük döker hasat
ve insanlar kasketlerini
göğsüne bastırarak
bir yalvaç gibi
bekler simsarı

kommagene'de bu yüzden
bir evlek toprak
burçak tanelerine bölünür
gün be gün küçülür insan da
feryadını içine akıtarak
güneş süklüm püklüm girer içeri

kommagene'de
birkaç dakikalık trahomlu pazarlıklarda
göç yolu fiyatına satılır yıllar
ve insanlar on çocukla
sandıklarını bile dizmeden
tutar varoşları