Komiser Şiiri - Duygu Günkut

Yaz susar...
Ve oturur hayat;
Yerli yerine- susar bilgece.

Ben seninle uyumak değil,
Uyanmak istiyorum ben seninle
Diyor bak menekşe
Kim bilir kime...

Yaz susar...
Ve gittikçe söner;
Gözümün feri- kim bilir kimde...

Ben seninle bir daha yaşamak istediklerimi,
Ben seninle bir daha yaşamak istemediklerimi,
Ben seninle hepsini ama hepsini
Yaşamak istiyorum –bahçemdeki emellerim gibi.

Yaz susar...
Ve kovalar hayat;
Ölümlü dünyayı- kim bilir nereye kadar...

Tıkanıyor hayat
Bizi ölüme koştukça,
Bizi ölüme koşan hayat,
Bir hayvan, çelişkisi kendinden mahfuz, bileyli bir bıçak kadar keskin ve ancak senin kadar acımasız bir at, coştukça coşuyor köpüren denizler gibi... Selam olsun sana Poseydon!

Yaz susar ve hayat konuşmaya başlar, çenesi düşmüş o ihtiyar, ah o ihtiyar...
Ne müthiş değil mi,
Hala nefes almak?
Yaz sustukça, hayat ölüme susadıkça
Hala
Kendi sarayında
Nefes almak.