Komet Şiiri - Hakan Karaduman

Sessiz yürüyen kaba ayaklı hayat,

Yeri ne güzelde kavrıyor.

Üzerinize doğru geliyor oklarıyla,

Pas geçiyor, yaşamıyorsunuz.

Tanrılar göz koydular çaresiz yalnızlığa,

Kendimizi tımarlarken bulduk,

Fırlatıldık kometlere,

Siyanürlü parlaklığın içinde yeşillendik,

Parlak yeşil olduk.

Nefes alanları ayırdılar,

Nefes verenleri okladılar

Ya uyacaksın kalabalık yalnızlıklara,

Ya da;

Kalabalık olacaksın içinde kendine çoğalarak.

Kırlangıcın biri kırık dala çarpıp inatçı uçuşundan indi

En kalabalık hayvan, insan, yer kabuğunda uçuşur,

Var mıdır, yaşar mıdır, olmuş mudur; biterken bilinirdi.

Bitmek için başlayan tüm nefeslere yük olduk,

Yükselirken arşa,

Sonraki bedene erteledik yaşanmadıkları,

Veya;

Karışırken toprağa,

Ne yeşil ışık ne de karanlık ışıltı,

Bildiklerimiz hep bir eksik, erteledik:

Tüm düşleri karanlık ışıltıda erittik...