Komedi Şiiri - Ceyla Ceylan

Mutsuzluğun tam ortasındayım;
Herkes neden bu kadar acımasız,
Hayatıma piç muamelesi yapılıyor, neden?
Kim bu insancıklar?
Sorgusuz sualsiz beni mahkum eden,
Ve bu zincirler kollarımda neden?
Nerden çıktı bu kimliksizler?
Acıdıkça acınacak hale düşmek,
Bu olsa gerek.
Sen acıdıkça, zalimleşen yürekler,
Bunlar olsa gerek.
Kimi zaman ailen,
Kimi zaman arkadaşın,
Kimi zaman sevdiğin,
Kimi zaman canın ciğerin,
Kimi zaman da, ta kendin!
Ne kadar zor;
Yeni başlangıçlar yapmak,
Hele de kötü deneyimlerin varsa.
Tutunmak birine, nereye kadar?
Tutunabildiğin kadar kendine,
İşte o kadar varsın,
Tutunabildiğin kadar hayattasın.
Hayat, kimin hayatı?
Kendine ait hayatlar var mıdır?
Kendi için yaşanan.
Her şey berbat görünüyor,
Tam bir facia,
Kader mi, şans mı?
Neye lanet etmeli ki!
Bu keşmekeş, bu yüzler,
Bu yürekler,
Hiç biri tanıdık değil,
Yabancısın kendine bile!
Tutan tuttuğunu tutuyor,
Tutturan tutturduğunu tutturuyor,
Kim kime, dum duma,
Millet birbirine neler yutturuyor,
Velhasıl bu iğrenç komedi,
Durmaksızın devam ediyor!