Koma Şiiri - Lee Vincant Gusdi

Aradığım herşeyin sende olduğunu düşüdüm yıllarca,
Aşkı sende bulduğuma inandım...
Gözlerimi kapatıp hayal kurmaya çalıştığımda,
Geleceğe göz attığımda,
Heryerde sen vardın...
Hayatımı yanında geçireceğimi,
Sevgi sözlerini bir bana saklayacağını
Sadece beni seveceğini sandım.
Sense her nefesinle biraz daha öldürdün beni.
Kalbim durduğunda elektrik verme gereği bile duymadın,
Makinelere bağlamak zor geldi sana.
Nerden bilebilirdim varlığımın seni rahatsız edebileceğini...
Bilinçsiz bedenimin bile seni engellediğini...
Bitkisel hayatdan mı kurtardın sanıyorsun beni?
Ben hiç çıkmadım ki komadan...
Uyandırmaya gelmeni bekledim,
Bir tek öpücükle beni hayata döndürmeni,
Ama sen soluğunla bana hayat vermeyi bile çok gördün.
Hayal kırıklıklarından bahsetmeye hakkın yok zaten,
Ne olduğunu anlaman için ben olman gerekir.
Umutsuzluk, çaresizlikse bahane olmuş yalanlarına,
Sözlerin çiğneyip attığın sakızlar gibi kıymetsiz,
Varlığınında anlamı kalmadı benim için.
Anılar kurtarmıyor artık hatalarını,
Güzellikleri balyozla parçaladı değersizliğin,
Güzel olanları hatırlamak mucize artık...
Kaybettiğim onca şey arasında
Bir seni bırakmak zor gelmişti bana,
Şimdiyse soğumuş kalbimde,
Derinlere gömülmüş, üstü örtülmüş,
Bir his yalnızca seni özlemek...
Mutluyum demeyeceğim,
Yalanları en azından ben uzak tutuyorum aramızdan,
Mutlu değilim,
Olabilcek miyim, beklediğim geleceğin yıkılmasını
Sindirebilecek miyim bilmiyorum,
Ama huzurluyum ve doğru olanı yapıyorum,
Sense çoktan kaybolmuştun, anlamsızsın artık..