Kolye Şiiri - Oğuzhan Özdurmuş

Ruhumu dindirirken sarp dağımın yamacında
Nefesinden esen bir yel bana tesadüf etti
Terk eyledim dağımı seni bulmak amacında
Artık seni aradığım yer bana memleketti

Başta bakakaldım engine veremedim mana
Hangi kapılar açılır hangi yol sana çıkar
Çevirdim yönümü döndüm ve sordum asumana
Dedi sevdaya düşmüşe gizler olur aşikar

Başladım bir seyyah gibi diyarlardan diyara
Gezdiğim uçsuz bucaksız yollar kadar ıssızım
Ara ara duraksadım hep daldım ufuklara
Ne zaman bulurum seni ne zaman diner sızım

Günler günleri kovaladı hep aylar ayları
Çaresizlik önümdeki engellerle beraber
Yıkarken düşümde kurduğum eşsiz sarayları
Hala ne bir işaret vardı senden ne bir haber

Tam umudum tükenmişken tam biterken takatim
Tam uyanırken ruhumu esir almış hülyadan
Saçılan nurla dirildi yaşamak saadetim
Gerdanında taşıdığın ayyıldızlı kolyeden

Önümde peşisıra uzanmış dağlar ardında
Evet senden bir nur senden bir ışık beliriyor
Gönlüm nihayet yaşamayı umduğu yurdunda
Ya da en azından oraya doğru ilerliyor

Belki hala çok yolum var belki hala uzağım
Beni hayatta tutan bir emelim var diyerek
Her daim hep o istikamette bulunacağım
En sevdiğim o şarkıları terennüm ederek