Kolumda Senin Sessizliği

Biliyor musun…

Her gece koluma sarılarak uyuyorum.

Çünkü orada, zamana direnen bir izsin sen —

En saf, en suskun hâlinle.

Artık istemiyorum bedenini,

Kalbini de, ruhunu da…

Çünkü bende yaşayan sen,

Senin bir yankın sadece.

Kolumda hâlâ gözlerin var,

Bir bakışın kalmış, eski bir gülüşün.

Ve o dövmenin içinde—

Kapanmayan bir an,

Sönmeyen bir duygunun külleri…

Sen bunları bilme.

Zaten bilsen de,
Ne değişir ki?

Ben seni, senden kalan gölgeyle yaşıyorum.

Ve o gölge bile senden daha gerçek artık.