Koltukdaki Yazılar Şiiri - Celal Atay

Aylardan Aralık’tı, günlerden Cumartesi
Güneşli güzel bir gün, doksan üçtü senesi.
Samsun – Sivas arası trenlerin birinde
Oturdum koltuğuma rahatım pek yerinde.
Tren raylar üstünde yağ gibi akıyordu
Üç beş yolcu camlardan etrafa bakıyordu.
Geçiyorduk süratle ova bayır aşarak
Boş kompartımanımda kendimle konuşarak.
Bilmem ki bu insanlar neden trene binmez
Galiba ucuz diye kimse tenezzül etmez.
O kocaman vagonlar ya boş, ya boşa yakın
İstasyonlar arası dolaşır yorgun argın.
Yalnızlıktan olacak, bir hayli kederlendim
Koltuklar yumuşacık şöyle uzanıverdim.
Takıldı gözlerime koltuktaki yazılar
Bunların arasında neler yoktu ki neler…
Düşündüm, hangi densiz ne saçmalıklar yazmış
Dikkatlice baktım ki dörtlükler sıralanmış.

Yetmiş üçe üç tertip, gidiyorum askere
Sakın ha üzülme sevgili anne.
Demez miydin: Namus, vatan, bayrağa
Sahip olunmadan yaşanmaz anne.

Ayşe’me iyi bak, sen beni boş ver.
Tazedir, cahildir, gariplik çeker.
Yavrum doğduğunda tez haber gönder
Erkekse adını Yiğit koy anne.

Yolcu ettin davul, zurna, toy ile
Kına yaktın ellerinle elime
Diyordun askere, koça, geline
Adettir mutlaka yakılır anne.

Aman mektubunu çabuk yaz gönder
Merakta bırakma zor geçer günler.
Bir gün vatan için gerekse eğer
Bil ki seve seve ölürüm anne.

Her zaman dua et sakın ağlama
Ağlamak nankörlük olur vatana.
Daha yazacağım çok şey var ama
Yolumun sonuna yaklaştık anne.

Altta isim yerine “Mehmet” diye yazılmış
Adı da kendi gibi yiğitmiş, kahramanmış
Soyadını görünce beynimde şimşek çaktı
Elim, kolum boşandı, sırtımdan terler aktı.
Kalbim acıyla doldu, sanki bıçak saplandı
Belki ilk kez bu kadar, bu kadar içten yandı.
Kahraman Mehmetçiğim daha birkaç gün önce
Yerine yerleştirdik seni ellerimizle.
İman dolu göğsünü kahpe kurşunu delmiş
Vatan için çarpan kalp, vatan için can vermiş.
Annen tabut başında tükenmişti, bitmişti
Kocasının ardından seni de yitirmişti.
Ayşe’n yaşlı gözlerle etrafa bakıyordu
Kucağında Yiğit’in bahtına ağlıyordu.