Koltuğunda Kellesi Şiiri - Binali Kılıç

Vurdukça sahillere düşman topunun sesi.
Bilmediler geçilmez,Türk'ün Çanakkale'si.
And içip, toprağından bir karış vermemeye.
Gece,gündüz çarpıştı koltuğunda kellesi.

Süngü ile bastırdı,topların inadını.
Omuzunda cephane taşıdıkça kadını.
Ama mağlüp koymadı,Mehmedinin adını.
Toptan tesirli değdi,Mehmedimin sillesi.

Bu Vatan evladının sel oldu aktı,kanı.
Siper etti göğsünü,geçirmedi düşmanı.
İndirmedi Bayrağı,susturmadı ezanı.
Matemlere büründü papazı,kilisesi.

Gözlerini dikince uzağa,ta uzağa.
Kanıyla şeref verdi,ay yıdızlı Bayrağa.
Başı dik,alnı açık yıkılınca toprağa.
Son defa gülümsedi,dokununca busesi.

Binali,bu milletin adı,sanı,ünvanı.
Onun için canından değerlidir,Vatanı.
Kara toprak al oldu,toprağa geçti kanı.
Hep kursağında kaldı,düşmanların hevesi.