Kollarına bıraktım kendimi

Kollarına bıraktım kendimi…

Yalnızlığımı dört duvar sarar,
Karanlıklara mahkum gibiyim,
Sesim kısık ruhum firari tenimden,
Bende yokum inan ki; kendimde
Olmadığın canımda varsın bende olmayayım,
Satmışım anasını hayatın…

Çok uzaklara dalgalar alsın taşısın ıslatmadan,
Kurak kalsın umutlarım gözlerim bile yıkamasın,
Fırtına kopsun yüreğimde bugün, adı kıyamet olsun
Yerle bir etsin sevgimi döksün,
Sevgin bile toplayamasın…

Yanıyorum alev alev kavruluyorum bakışlarım da,
Bedenimde bin işkence tadıyorum yokluğunda,
Kaçıyorum kendimden karanlıklar saklıyor,
Yolların acımasız tozları örtüyor varlığımı,
Sonsuz bir kayboluşun tünellerindeyim san ki;
Arama beni artık görünmez duyguların sahilindeyim…

Kuma gömdüm tenimi izlerimi bulamazsın
Bir deniz kabuğunda buğulu çığlıklarımı duyarsın belki,
Sevgimi sildim yüreğimden hükümsüzdür,
Ellerimi boynu bükük bırakan saçların savrulsun artık
Denizden gelen esintinin kollarına bıraktım kendimi…

Oktay ÇEKAL
10.01.2012-16.08