Köle Şiiri - Belgin Erturk

.
.
.
incinecekse incinsin
hafızası yoktu
nasılsa hatırlamaz çoğu zaman yaptıklarını
küfürse küfür
etti işte
hep yağmur birikecek değil ya
hep kokusu mest edecek değil ya
sonuçta bırakıp giderken sallanan eldi işte

her çöküşte soğuk doldu içine
çöküş ki
vatansız kaldığı yerde
dizkapaklarından kayan buzullar kadar
acıyı yansıttı yüzünde

isteseydi sırnaşık gözlerinde demlerdi
demlerdi düşüncesini
neye tabiydi –üşümeleri-
sesini özgür bıraktı diye mi
ürkek iklimler verildi
bumuydu yaşamının bedeli

bakışlarının altına düştü kar taneleri
sevimli bir o kadar ıslak
ve hapsindeyken gözbebeklerinin
sicim gibiydi durduramadı indi inadına
inadına sağanak
.
.
.

umuda rağmen korkaktır ve doğaldır bu soru – niye-
saçlarına dokunmadı diye mi
yüzünden süzüldü ağıdı
bunun için mi
sarılamadı hiçbir mezar taşına teni
öğretmiş olsa da -ayrılık- ona ölmeyi
rüzgarında üşüdü dudakları
en hantalından -öpüşle-
ki
geleceksiz bir ömre kesilmişti göbek bağı…

.
.
.