Kolaylaştırmayan Çıkrık Şiiri - Mizgin T ...

kendi içime açılan
bir pencereyim şimdi.
burada hava çok
s o ğ u k.

pusulasını kaybetmiş kuşlar
çarptıkça bana
kırılıyorum.
ama
nasıl:
—bir şeyleri unutmak ister gibi.
y a n a y a k ı l a.

ve akşamları
hep kendi kabuğunda,
kanadı kırık
gölgem benim.
bir sis gibi
sabahları kanıma dağılan.
güneş gidince
hep yeniden
hep peşimden
g e l d i.

nerede bir cam kırılsa,
hep seni yokluyorum.
karşımda silahsız dursa bile,
kırk yıllık esaretim.
göğe kadar düşünüp
toprak gibi
s u s u y o r u m.

kendim bana,
uzak bir komşu.
yaram küçüldükçe
yeniden kaşıyorum.
tabakları hep boş yolluyorum.
işin içinden böyle
s ı y r ı l ı y o r u m.

yerim dar.
yersizliğim
—yerli.
alışkın çoktan buralara.
ne kadar alışsam da
dişime sıkışmış
bir soru
tüküremeden:
a m a n e d e n ?

yetersizliğim,
sessizlik dalında bükülen
altın bir ağaç.
ben
paslandıkça
kıymeti artacak.
kıymetsizliğim,
yani can simidim.
kıyametim olacak.
—yerim yok.
ç ü n k ü a ş ı n d ı m.

başucu kitabım yaptım,
hani rendelemiştim ya kalbimi.
bir gece
karşıma çıktı yine
kesikleri.
işte o zaman
sorguladım yeniden
evimi.
s o n r a t a ş ı n d ı m.

kutuya beni de koymuşlar.
hiç fikrimi sormamışlar.
elleriyle koymuşlar gibi
bulmuşlar.
zaten
elleriyle koymuşlar.
ben
kendimi bırakıp taşınacakken
beni
vitrine süs diye koymuşlar.
y i n e.

kutudan çıktım.
çünkü üzerinde
“dikkat, kırılacak.”
yazmıyordu.
k ı r ı l d ı m.

içindeyim balçıkların,
bu sefer toplamayacağım dağılan harfleri.

belki,
hiç görülmemiş anlamları vardır
güneşleri kurutan.

bana kucak dolusu
bana ezber tortusu
cümleler
verme artık
hayat.
senden
tek isteğim,
boş bir kağıt.

çünkü
el işi kağıtlarım,
rengarenk acılarımı
bana yeniden hatırlatacak.

eşiğindeyim kapıların,
dayanamadım topladım dağılan tüm harfleri.

ve böylece
bir kuşun fotosentezini
bahane seçtim kendime.
güneşi hiç sevmesem de.