Çocukken ufacıkken
Tepelerimizde ufaktı sanki
Tırmanıp oturmak kolaydı
Ağaçların en üst dalında güneşten kavruk
Bir kiraz için yarışlar
Boyum uzadıkça ağaçlar damı uzuyor ne
Bilinmezliğinde bile korkmazken dünyadan
O küçücük çocuk beynimle
Cahil cesaretimle
Bildikçe büyüdü dünya
Korktu mu gözüm ne
Patika yollarımızda taşlar çoğaldı
Dikenli çalılar karamutlarımızı daha bir
Daha bir insafsızca sardı
Çocukken ne kolaydı topraklı ellerimizle
İçi emek dolmuş ekmekleri ısırmak
Ve yine dizleri parçalamak için koşmak
Kıyasıya döğüşüp küsüp küsüp yine oynamak
Ne kolaydı parçalanıp parçalanıp
Parçaları bir araya toplamak
Burnunu elinin tersiyle silip utanmamak
Kirli suratlarımızda cam gözlerimizi
Hiç korkmadan hayata çevirebilmek
Topumuzu vermeyen bahçe sahibine
Dik dik bakabilmek ardından geleni düşünmeden
Kaçamamak sopadan ama geri durmamak yapacağından
Ben büyüdükçe zorlaştımı ne ZEVK ALMAK HAYATTAN:..........
Kayıt Tarihi : 15.7.2005 16:38:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!