Kolay Güvenmiyorum İnsanlara Şiiri - Yor ...

Bir zamanlar, insanlara kolayca güvenirdim. Herkesin içindeki iyiliği görmek isterdim, her sözlerinde samimiyeti arardım. Kalbimi açmak, ruhumu paylaşmak benim için en doğal şeydi. Bir arkadaşın gülümsemesi, bir dostun sıcak bakışı yeterdi bana. İnanmak, güvenmek, sevmek benim doğamda vardı. Ancak zamanla hayatın acımasız gerçekleriyle yüzleşmeye başladım. Her gülümseyen yüzün ardında bir maskenin saklandığını, her sıcak bakışın ardında bir çıkarın olduğunu öğrendim.

İlk hayal kırıklığım, en yakınımdan geldi. Onun samimiyetine, dostluğuna inanmıştım. Ama anladım ki, onun bana yaklaşması sadece kendi menfaatleri içindi. İlk defa o zaman, güven duygumda bir çatlak oluştu. Bu çatlak, zamanla derinleşti, genişledi. Her yeni hayal kırıklığı, her yeni ihanet, bu çatlağı daha da büyüttü. Kalbim, bir daha kolay kolay iyileşmeyecek yaralar aldı. Artık her yeni tanışmada, her yeni dostlukta temkinliyim.

Eskiden, birinin bana içtenlikle yaklaştığını hissettiğimde, hemen ona kapılarımı açardım. Ama şimdi, her adımda şüpheliyim. Acaba ne istiyor? Gerçekten samimi mi? Yoksa yine bir çıkarın peşinde mi? Bu düşünceler, zihnimi sürekli meşgul ediyor. Güven, bir kez kırıldığında, yeniden inşa edilmesi o kadar zor ki... Her yeni insan, her yeni ilişki, bu duygusal yükü daha da ağırlaştırıyor.

İnsanlara güvenmemek, yalnızlık getiriyor. Ama bu yalnızlık, güvenin yeniden kırılmasından daha az acı verici. Her yeni hayal kırıklığı, her yeni ihanet, kalbimi daha da taşlaştırıyor. Şimdi, içimde bir savaş var. Bir yanda yeniden güvenmek, yeniden sevebilmek isteği, diğer yanda geçmişin acı hatıraları. Bu savaş, her gün devam ediyor. Her gün, yeni bir zafer, yeni bir yenilgi. Ama her şeye rağmen, içimde hala bir umut var. Belki bir gün, yeniden güvenmeyi başarabilirim. Belki bir gün, insanların içindeki iyiliği yeniden görebilirim. Ama o güne kadar, temkinli olacağım. Her adımda, her sözde, her gülüşte. Çünkü artık biliyorum ki, güven bir kez kırıldığında, yeniden inşa edilmesi çok zor.