Kokunu özledim annem Şiiri - Melek Sırmalı

Çocukluğumun,
Sımsıcak hatıralar sandığını açtım bu gece
Tatlı bır sevinç gözlerimde
Gezindim durdum
Mutluluk,özlem,hüzün dolu anılarda
Zamanın ötesinde,bir resim karesinde
Mağrur bakışlarınla,sesleniyordun sanki bana
Içime sızan ılık bir yağmur gibi
Dökülüverdin o an dudaklarımdan
Özlem dolu yüreğimle,bir çığlık savurdum geceye
Anne! !

Iyilik meleğim,gözbebeğim
Bir iki damla gözyaşı süzüldü göz pınarlarımdan
Biriken hasretime,yokluğunun soğuk sessizliğine
Dokunmak istedim çocukluk günlerime
Yaşamak dem dem yudumlamak
Ne güzel hatıralardı yaşananlar
Yemyeşil köyümüz,küçük tek katlıydı evimiz
Kalabalık bir aileydik içinde
Herkes bir yaşam mücadelesinde
Bütün fedakarlığın,koşuşturman çocukların içindi
Akşamdan sabahına,yorgunluktan uzak
Böylesi seni güçlü kılan,imrenilesi anneliğindi
Evinin dimdik ayakta duran çınarı annem
Gölgen hiç eksilmesin üzerimizden

Sabah ezanıyla evden çıkar
Çay bahçemizde, çay toplardın saatlerce
Akşama doğru eve gelirdin
Bu yüzden sana hep “çay kokulu annem” derdim
Her çay mevsiminde, ellerin nasırlar içinde
Yüzün güneş yanıklarıyla kalırdı
Ama sen mis gibi çay kokardın
Çay kokulu, emek kokulu annem.

Anımsıyorumda,
Evimizden biraz uzakta, kümesimiz vardı
Hep yumurtaları ben toplardım gizlice
Birgün oracıkta uykuya dalmıştım, çocuk halimle
Nasıl da aramıştın beni her yerde
Bulduğunda, kızmadan sarılmıştın bana kuvvetlice
Hıçkırarak ağlayışını hala unutamam annem
Sevgi güneşinin parlaklığı vardı, o nemli gözlerinde
Şefkatin vardı, defelarca öptüğün yüzümde

Yaz aylarında, olgunlaşırdı arka bahçeye ektiğin mısırlar
Kucak kucak toplar, eve getirirdik çoluk çocuk
Büyükçe bir ateş yakardın annem
Közlerinde mısır pişirdin bize
Küçük ellerimiz alamazdı, pişen mısırı avucuna
Sen alır, yaprağına sarar, verirdin her birimize
Öpülesi ellerin, kor ateşin içinden mısırları alırken
Canımız acırdı bizim, sana bakarken
Doyum olunmazdı mısırların lezzetine
Sevgini, merhametini katardın her tanesine
Bir ateş etrafında toplarken bizi
Mutluluğun paylaştıkça büyüdüğünü öğrettin annem
Bölüşmenin hazzını, neşesini gösterdin annem

Çarşambaları Pazar kurulurdu ilçede
Komşu çocukları bebek ismarlardı annelerine
Ben beklerdim hep
Birgün annemde bana bebek getirecek diye
Sen her Pazar dönüşünde annem
Arkanda sepet kan ter içinde
Uzattığın bir meyveyle gönlümü alırdın
Herşeye bir anda sahip olamayacağımı
Beklemenin, sabretmenin sonunda güzellikler sunacağını
Bana uzun uzun anlatırdın
Ve bazı geceler, hatırlayınca gözlerim dolar
Bir çift kırmızı pabucun yanında
Saçları örgülü bir bebek bulmuştum, yastığımın başucunda
Nasıl kocaman bir mutluluk
Kaplamıştı küçük yüreğimi
Heyecanı coşkusu sarmıştı tüm benliğimi
Anneydin, annelerin en güzeliydin, benim annemdin!

Şimdi özlemin var buram buram
Yüreğimde bir sancı olmuşsun beni yakan
Çekilmiyor hasretin bu gurbet elde
Nefesindeki huzur yok hiçbir yerde
Saçlarin bir gece gibi siyahtı
Yüzün bir mehtap kadar parlaktı
Güneşi andırırdı sıcak gülüşün
Yanağımda hala durur tatlı öpüşün
Hemen her gece rüyalarımdasın
Dilimden düşmeyen dualarımdasın
Rabbim ömrüne ömür katsın
Kokunu ne çok özledim anne
Kokunu rüzgarlarla sal bana anne!