Kokunu Çektim İçime! ..

Tan yeri ağaranda
Açıldı güne pencerem
Kokunu çektim içime..
Göğüs kafesine off değdi
Sızladı sinem/parmak uçlarım titredi
Gün uzağına düştü gözlerim
Pervanelik halinde bülbülüydüm bir vakit gülün
Ilık ılık düşüyor yanağıma cemalin
Ömür söken bir duygu bu
Yalın ayak diken üstü gezmesi
Suların üstüne düşmüş
Yakamoz huzmesi düşün
Hissetmektir bu sancılar içinde
Gül kokulu meltemin esintisini
Sensizliği senden oluşu hatırına sevmek yetisinde
Bizim olan bir hasretliğin kardeşliğindeyim şimdi
Düşümün çocukları diriliyor
Hale avuntu koca bir yalan/ masal bu
Birazdan güneş selamlayacak evreni
Ben hala açık tutuyorum penceremi
Kokunu çekiyorum içime..
Sensizliğe bulanıyor/kusa geliyor içim
Ağlak bir hatıra/içleniyorum
Sitem bu kendime küse dem vuruyorum
Kucaklayarak yangınını kendime sarılıyorum
Sensizlik üşütüyor
Yokluğun ömrümün en daral hali
Yenik/ezik bir kavga bu
Maviliğine/bahtiyarlığına öykünüyorum
Dinmiyor kendime isyanım imgelere dökülüyorum

“Bağrıma düşen/ömrümü çalan/gönlüme giren/geçilir gibi değil”

Bu demi bilmezsin bilme sevdiğim
Bütün gidenler kendine yitik kalır
Göçler kaçıştır eksiltir en içten
Yalnızlaşan zaman alır katran halini
Yaşatır en karasını kanatır hislerini
Verilen sözler alınan kararlar hükmü iraden
Yürek deminde beyhude
Nafile kalana içleniş baki
Paya düşen sensizlik derinlik
Çekilir iliklerden garip bir yetimlik
Özlenen özlemdedir delice bilinmez
Yüreğimde gül izi öyle bir hazanla silinmez
İmge doğuşudur bu
Bir çığlığın içinde ölümü gibi
Mühürlenir yüreğin suskulara
En sevdiğin yalanı sana kimse söylemez
Ağır bir yenilgidir bu/sineye çekilmez