Kokun ve Nefesim Arasına Sığan Özlemler

Öyle az değil, sana birkaç ömürlük özlemim var. Belki şimdi gelsen hiç koparamayacağım takvim yapraklarında dinecek.
Bu yük beni aşıyor.
Hazır ölümün odama kıyısı varken, yüzmeyi öğrenmek istiyorum.
Ya da şimdi olduğumdan başka bir şey olmayı. Pamuk şekercinin
etrafında toplanmış çocukların yüzündeki tebessüm olmak isterdim mesela.
Keşke rüzgâr kokunu bana getirebilecek kadar güçlü olsa.
Fakat bu imkânsız.
Şimdi kokun ile nefesim arasına kaç özlem sığar bilir misin?
Böylesi bir özlem bana birkaç beden büyük, seneye de özlerim...
Yokluğun paletimdeki en güzel renk, gün doğumuna resimler
çiziyorum.
Sen bu saatleri pek bilmezsin, benim yerime de üstünü ört.
Vicdanın kan ter içinde ama uyku bazı yorgunlukları dindirmez.
Bir sabah aniden pişmanlığa uyanacaksın. Kim bilir, belki o gün
ben uyanmam.
Üşümek mevsimlere özgü değildir, yokluğun güneşe hırka giydirir.
Belki ben de birkaç kat seni giyinsem üşümem...