Kokun Geliyor Erguvan Kokuları Arasından...

Bu gece sen kokuyorsun bu kentte;
bütün rüzgarlar seni taşıyor bana.
Öyle bir his var ki içimde,
Sen, benim seni düşündüğüm gibi, beni düşünüyorsun.

Bir şeyler söylüyorsun kulaklarım duymuyor,
kalbimin gürültüsü kalabalıklaştırıyor sesleri.
Kokun geliyor beynimin derinliklerine,
ayrıştıramıyorum kendiminkilerinden, karışmışlar.
Erguvan bürünmüş morumsu pembeliklere,
kokun geliyor erguvan kokuları arasından.
Bir ara sesin karıştı kokuların arasına,
sen kokuyorsun erguvandan ziyade.

Kahkaha mı atıyorsun ne, ben hüzün çıkmazındayken,
anlayamıyorum nefesin neden erguvan kokusunda?
Ben, ben bilmez miyim senin kokunu,
neden karışıyor erguvan kızıllığında ki keskinliğe?
Yıldızların oynayışları var ta uzaklarda,
derinliklerinde gökyüzünün.
O da ne, gözlerin geliyor gözlerime,
bir anda oturuyor gözlerimin önüne?

Kukun var bu sessizlikte yanımda, yanı başımda,
nefes alıyorum, göğsüm şişiyor, öylece kalıyorum.
Hapsettim ciğerlerimde kaçacak korkusuyla,
bu gece her şey sen kokuyor, kokuyorsun.
Korkuyorum gözlerimi kapatıyorum,
gözlerini de hapsediyorum, kokun gibi.
Korkuyorum bir başka gece olmayacak diye,
kilitliyorum kendimi de, odamın bir köşesine.
Dokunamıyorum hiçbir şeye, yok olacaksın diye,
donuk bakışlarla bakıyorum loş ışıklara,
senin kokun geliyor huzmelerle.

Sen, sen varsın bu gece kentte,
her şey, her yerde sen.
Gözlerin var gözbebeklerimde.
Seni yaşıyorum bu gece,
gözlerinle birlikte.
Oysa hiç uzak değilsin bana,
Yanımda, yanı başımdasın hep.
Senli yaşıyorum bu Belde’de,
kokun olan seninle, tek başa.
Özlem mi yoksa içimi acıtan,
yoksa hasretim mi var bu kentin kokularında?

İzmir--Çandarlı