Kokun Şiiri - Nihal Bıkım

Pembe tenli zamanların nihayetlenmesine doğruydu.
Biten diğer aşklar gibiydi gidişin.
Acını değil, kokunu bırakmıştın bende,
kaybolurken gri bir gecede.
Kokun...
zamanla tutkuya dönüşen kokun,
işgal ettiği ruhumu,
tutsaklaştırdı bir süre sonra,
edilgene dönüşen zamanlarda.
Zira kokundu, sesinin ardından
ruhuma işleyen...
Mutluluk...
Mutluluk kokar mıydı hiç?
Kokardı işte!
Sen kokardı mutluluk.
Taze çilek kokusu gibi.
Ya da baharda, dağlarda yeşermeye başlayan,
Kenger kokusu gibi,
Bazen de annemden emdiğim taze süt kokusu...
Ve ben nerden bilebilirdim, taze çilek kokusunun,
Beni tutsak kılacağını ve dalga dalga,
Ruhumun derinliklerine işleyeceğini.
Şimdi diyorum, bir rüzgar çıksa,
Ilık ılık esse kadife ten yumuşaklığında,
Ve kokunu getirse bana.
Sevdalandığım kokunu...