Kökümüz Kurusun Dalından

değil mi dalgaların altlarında ezilen vakitlerdeydik
bir an utandık yüzümüzden ve o sulardan silindik

öyle seneler çiğnendi ki kendi cevherimizden
sabah oldu gün doğmadı penceremizden

hepimizin dili lal, gözü kör, kulağı sağır olmalı
gecenin ani karanlığını kimse anlayamadı

oysa insandık, insanın özgür ve yücedir fikri
evet en yücelerdendir kendi kalbimizin kiri

değil mi suya baktıkça utanarak susuyoruz
bir çöplükte dipdiri çiçeğimizi suluyoruz