Kökten Göğe Türk Şiiri - Gürkan Aykut

Bir gece, sessizliğin bile susmayı seçtiği bir vakitti. Ruhumda tarifsiz bir çağrı yankılandı; adı "Türk" olan, dili rüzgar, özü sevda olan bir çağrı. Ne bir zafer narası duyuyordum ne de bir savaşın hiddetini. Bu ses, daha derinden, daha kadimden geliyordu. Ben bu şiiri bir öfkenin, bir üstünlük tasarısının değil; yüreğimde ilmek ilmek dokunan bir sevdanın nişanesi olarak yazdım. Türk olmak, benim için bir kimlik kartı değildi yalnızca. O, geçmişin dualarını bugünün sorumluluğuna bağlayan, gökten yere uzanan görünmez bir bağdı. Milliyetçiliği, kinle karışmış bir kavga değil; Yunus’un diliyle, Mevlana’nın gönlüyle, Dede Korkut’un sözüyle kurmak istedim. Bir çocuk "Ben Türküm" dediğinde, bu sözü sadece tarih kitaplarında değil, yüreğinde de hissedebilsin diye yazdım bu mısraları. Her dizede bir yurt kokusu vardı burnumda, Her kelimede bir şehidin gözleriyle buluşuyordum sanki. Bir bayrağın rüzgârda dalgalanması neyse, Benim içimde bu şiirin yazılması da oydu işte… Kalem elimde değildi artık. O, bir bayrağa dönüşmüştü. Ve ben her harfiyle o bayrağı göğe kaldırıyordum.